Λίγα λόγια πριν την παράσταση… Η πρώτη μου επαφή με τον «Πουπουλένιο» ήταν όταν πριν μερικά χρόνια μια φίλη μου, ενθουσιασμένη από το ανέβασμα της παράστασης στον Εξώστη του «Αμόρε» (το οποίο «Αμόρε» έχει γίνει ένα υπέροχο κατάστημα «ΑΒ Βασιλόπουλος», γιατί ως γνωστόν εκεί που ανοίγει ένα σούπερ μάρκετ, κλείνει ένα θέατρο), μου αποκάλυψε την ύπαρξη του και την απεριόριστη αγάπη της για το κείμενο, φέρνοντας το μάλιστα στην κορυφή του προσωπικού της top 5 με έργα του παγκόσμιου δραματολογίου. Το νοσηρό μυαλό του, καταξιωμένου από νεαρή ηλικία, συγγραφέα του «The Pillowman», Martin McDonagh, το γνώρισα λίγο καιρό αργότερα με τις έξοχες κινηματογραφικές του απόπειρες, το βραβευμένο με Όσκαρ μικρού μήκους, «Six Shooter» και το καταπληκτικό «In Bruges». Το 2009 ο Γρηγόρης Χατζάκης ανέβασε τον «Πουπουλένιο» σ’ ένα ημιεγκαταλελειμμένο κτίριο, που διαμορφώθηκε ειδικά για το συγκεκριμένο εγχείρημα, στη διασταύρωση Σαρρή και Αριστοφάνους στου Ψυρρή, χαρίζοντας μου μια από τις πιο μαγικές θεατρικές βραδιές της ζωής μου. Έφτασε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου για να ξαναδώ το συγκεκριμένο έργο με τη φίλη που μου το λάνσαρε, όταν μάθαμε πως θα το ανεβάσει ο Βασίλης Μαυρογεωργίου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (ένα μεγάλο μπράβο για τις χαμηλές τιμές) με μια ομάδα ανερχόμενων ηθοποιών.
Σε ένα δικτατορικό κράτος κάπου στην Ανατολική Ευρώπη ο Κατούριαν, ένας συγγραφέας διηγημάτων και ο Μίχαλ, ο νοητικά στερημένος μεγαλύτερος αδερφός του, συλλαμβάνονται και ανακρίνονται από δύο αστυνομικούς, γιατί οι ιστορίες του πρώτου παρουσιάζουν ομοιότητες με μια σειρά δολοφονιών μικρών παιδιών που συμβαίνουν στην πόλη, ενώ εμβόλιμα παρεμβάλλεται η αναπαράσταση των ιστοριών του Κατούριαν. Αυτό το κατάμαυρο, διεστραμμένο παραμύθι πραγματεύεται κυρίως τα θέματα της παιδικής κακοποίησης και της πολιτικής βίας, καθώς και τη δημιουργία τέχνης μέσω των ερεθισμάτων της ζωής και της επίδρασης των εμπειριών μας στο χαρακτήρα μας.
Σκηνοθεσία χωρίς έμπνευση του Βασίλη Μαυρογεωργίου (αλήθεια υπάρχει κανένας άλλος εκεί έξω που να συμφωνεί μαζί μου σχετικά με την ερασιτεχνισμό της «Κατσαρίδας» που έχει συγγράψει ο Μαυρογεωργίου μαζί με τον Κώστα Γάκη;). Μοναδική εξαίρεση και λαμπρή στιγμή της παράστασης η αναπαράσταση της ιστορίας «Ο Συγγραφέας Και Ο Αδερφός Του Συγγραφέα». Λιτό το σκηνικό της Εύας Μανιδάκη στον ούτως ή άλλως ατμοσφαιρικό Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, ενώ η μουσική του Νίκου Μαρδάκη αλληλεπιδρά με το επιτελείο των ηθοποιών.
Παίζουν οι ηθοποιοί Γιώργος Βαλαής, Θανάσης Δόβρης, Σεραφείμ Ράδης και Μιχάλης Φωτόπουλος, οι οποίοι δυστυχώς χάνουν τα λόγια τους, δεν έχουν καλή εκφορά λόγου και παρουσιάζουν αδιάφορη σκηνική παρουσία. Οι ευφυώς σαρκαστικοί, μα και συνάμα σκληροί διάλογοι φτύνονται και από τους τέσσερις με αποτέλεσμα αν αυτή είναι η πρώτη σου επαφή με το έργο να μην το εκτιμήσεις καθόλου. Σίγουρα δύσκολο το κείμενο, αλλά ο ερασιτεχνικός θίασος του Χατζάκη είχε κάνει πολύ, μα πολύ καλύτερη δουλειά.
Παρά τη φιλότιμη προσπάθεια…
(2/5)
Who Needs The Critics? 