«During times of peace, the sons bury their fathers, but in war it is the fathers who send their sons to the grave» – Athena
Ο Υπερίωνας (Mickey Rourke), βασιλιάς της Κρήτης, κηρύσσει πόλεμο ενάντια στην ανθρωπότητα και οδηγεί έναν αιμοδιψή στρατό εναντίον των Ελλήνων ψάχνοντας παράλληλα το Τόξο της Ηπείρου, ένα μυθικό όπλο, το οποίο θα απελευθερώσει τους Τιτάνες και θα εξολοθρεύσει τους Ολύμπιους Θεούς. Στο δρόμο μου όμως θα βρεθεί ο νεαρός Θησέας (Henry Cavill – ο επόμενος Superman).
Οι Vlas και Charley Parlapanides γράφουν ένα προβλέψιμο σενάριο γεμάτο κλισέ (έλεος πια με τον ηρωικό λόγο που εκφωνείται από τον πρωταγωνιστή πριν από τη μεγάλη μάχη και που καθιερώθηκε από το «Braveheart» του Mel Gibson) που βασίζεται χαλαρά στους μύθους της Τιτανομαχίας και του Θησέα και του Μινώταυρου. Τι βασίζεται χαλαρά δηλαδή, αλλάζουν τα φώτα στην ελληνική μυθολογία.
Ο λάτρης της εικόνας Tarsem Singh (σκηνοθέτης και του αλησμόνητου «The Cell» με τη JLo και του -πρέπει να το δεις για να με πιστέψεις πως είναι μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών- «The Fall») μας παραδίδει μια στιλιζαρισμένα βίαιη ταινία δράσης επηρεασμένη από το αναγεννησιακό στυλ ζωγραφικής και τη σκοτεινή αισθητική των «300» του Zach Snyder (και στις δύο ταινίες δούλεψαν οι ίδιοι παραγωγοί). Ο ίδιος λέει: «Βασικά, ο Caravaggio συναντά το Fight Club» και δεν έχει άδικο. Και όταν ο σκηνοθέτης ενός φιλμ για να περιγράψει τη δουλειά του χρησιμοποιεί τον αγαπημένο ζωγράφο και την αγαπημένη ταινία του δόλιου τούτου blogger, δε γίνεται παρά να ανέβει πολλούς πόντους στην εκτίμηση μου. Η φωτογραφία, τα σκηνικά και τα κοστούμια-σήμα κατατεθέν του είναι υπέροχα και δείχνουν πως το προσωπικό όραμα του Singh για την ταινία ήρθε σε πέρας, ενώ και οι σκηνές μάχης είναι το λιγότερο εντυπωσιακές.
Ο Henry Cavill έχει μια ισχυρή παρουσία στον πρωταγωνιστικό ρόλο – κάτι που με κάνει να αδημονώ για το «Man Of Steel» του Snyder, ενώ ο Mickey Rourke είναι πάντοτε ένας καλός «κακός» – εδώ όμως δίνει τον καλύτερο (ή χειρότερο) εαυτό του και φτιάχνει έναν πραγματικά παράφρονα Υπερίωνα με το απειλητικό του βλέμμα. Η Freida Pinto («Slumdog Millinoaire», «You’ll Meet A Tall Dark Stranger») και ο Stephen Dorff («Blade», «Somewhere») είναι απλώς διακοσμητικοί στους ρόλους τους.
Όντας μια μέτρια ιστορία που μετατρέπεται σε φαντασμαγορικό έπος με εξαιρετικά ψυχαγωγικά αποτελέσματα, λόγω της καλλιτεχνικής επιμέλειας του τύπου που κάθεται στη σκηνοθετική καρέκλα (ξέρεις αυτή με το καραβόπανο), θα είναι κρίμα αναγνώστη μου να μην δεις τους «Αθάνατους» στο format που τους αξίζει, δηλαδή στη μεγάλη οθόνη…
(3,5/5)
Υ.Γ. Στα συν της ταινίας η προσφώνηση των Ελλήνων ως «Hellenics» αντί του κλασικού «Greeks».
Πάρε και το trailer της ταινίας:
«Losing My Religion» των -R.I.P.- R.E.M. υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Ινδού παραμυθά Tarsem Singh:
Who Needs The Critics? 