«Mini Storage, Pet Storage, Private Storage, Self Storage… Soul Storage» – Paul Giammati
Σ’ αυτή τη δραματική κωμωδία (ή μήπως κωμικό δράμα – δυσκολεύομαι να καταλήξω) ο Paul Giammati (ένας από τους σημαντικότερους γνωστούς-άγνωστους ηθοποιούς των εμπορικών καιρών μας) πρωταγωνιστεί σαν μια φανταστική εκδοχή του εαυτού του (όπως ο John Malkovich στο «Being John Malconich»), ο οποίος έχει βυθιστεί σε τέλμα εξαιτίας της συμμετοχής του σε μια θεατρική παραγωγή του «Θείου Βάνια» του Τσέχοφ και επιστρατεύει τις ιατρικές υπηρεσίες του Dr. Flintstein (o David Strathairn του «Good Night, And Good Luck»), ώστε να του αφαιρέσει και να καταψύξει την ψυχή του. Επιπλοκές προκύπτουν όταν η ψυχή του εξαφανίζεται στην μαύρη αγορά της Ρωσίας, με τον ίδιο να καταλήγει στην Αγία Πετρούπολη και να προσπαθεί απεγνωσμένα να την ανακτήσει πίσω.
Το σενάριο βασίστηκε σ’ ένα όνειρο που είδε η Sophia Barthes (σεναριογράφος και σκηνοθέτης της ταινίας) και στο οποίο ήταν μία από τους ασθενείς, ανάμεσα τους και ο Woody Allen, που βρισκόταν στο φουτουριστικό γραφείο ενός γιατρού. Ένας βοηθός τους εξήγησε πως στο κουτί που κρατούσαν στα πόδια τους μετέφεραν τις εξαγόμενες ψυχές τους και αυτή φοβήθηκε να κοιτάξει τη δικιά της, όχι όμως και αυτή του Allen. Όλο αυτό αποτέλεσε και την έμπνευση για το «Cold Souls» και το χαρακτήρα του Giammati.
H Barthes έχοντας μελετήσει ολόκληρη τη φιλμογραφία του Charlie Kaufman, αλλά και την 80’s περίοδο του Allen (Kaufman και Allen είναι πρωτομάστορες της υπαρξιακής επιστημονικής φαντασίας), μας παραδίδει μία εξόχως σουρεαλιστική, αρχική, σεναριακή ιδέα που δεν καταφέρνει ποτέ όμως να γίνει ολοκληρωμένη ταινία. Οι έξυπνοι διάλογοι και ο άφθονος παραλογισμός καθιστούν το «Cold Souls» διασκεδαστικό, παρά το βαρύ του θέματος, και ίσως και να αποτελέσει και τροφή για σκέψη για μερικούς από τους θεατές του, αλλά μέχρι εκεί. Κρίμα που δεν απογειώνεται ποτέ, γιατί ο Giammati αφέθηκε εντελώς και μας χαρίζει μια από τις καλύτερες ερμηνείες του σαν μια αγχωμένη εικόνα του εαυτού του, με την κωμωδία του να είναι απολύτως αξιόπιστη και συγκινητική (το στιλ του μου θυμίζει τόσο πολύ τον τεράστιο Bill Murray).
Η κενότητα μετά απ’ την κατανάλωση του «Cold Souls» αποκτά καινούργιο νόημα, οπότε τίποτε λιγότερο από…
(3/5/
Πάρε και το trailer της ταινίας:
Ένα δείγμα από την πρωτότυπη μουσική του Dickon Hinchliffe:
«La Maree Haute» από το υπέροχο soundtrack της ταινίας:
Who Needs The Critics? 